23 stycznia w Saloniku Literackim przy tyczyńskiej bibliotece publicznej odbyło się pierwsze w tym roku spotkanie DKK. Nowy Rok rozpoczęłyśmy rozmowami o książce Katarzyny Kubisiowskiej pt. Szaflarska. Grać, aby żyć. Wydawnictwo przedstawia ciekawą biografię aktorki, począwszy od jej przodków (rodziców), a skończywszy na długim, pełnym energii życiu artystki. Autorka nie skupia się tylko na sylwetce bohaterki swojej książki, ale w bardzo ciekawy sposób prezentuje także tło historyczne opisywanych wydarzeń z życia artystki. Kubisiowska przytacza także liczne wypowiedzi o Szaflarskiej jej córek, a także innych osób, które współpracowały z nią w różnych okresach kariery aktorskiej. Z tych fragmentów wyłania się obraz kobiety, która jak kochała, to do końca, a jak nie lubiła, to też potrafiła dosadnie dać temu wyraz.
Tematyka książki wywołała ciekawą i – jak zawsze w TyczynieJ – ożywioną dyskusję, czy kobieta – będąc utalentowaną aktorką – jest w stanie być również oddaną żoną i mamą? Czy da się pogodzić te role bez uszczerbku dla tej drugiej? Podczas rozmów pojawił się także wątek powstania warszawskiego, w którym Szaflarska uczestniczyła, będąc w Warszawie z mamą i kilkumiesięczną córką. Ujęły nas słowa aktorki, która ze względu na szacunek dla osób, które wierzyły w powstanie, nie zgodziła się na upublicznienie swoje wypowiedzi (nawet po śmierci) o tym zbrojnym wystąpieniu Polaków w stolicy podczas II wojny światowej.
Z przedstawionej przez K. Kubisiowską sylwetki Szaflarskiej przebija niezwykle pogodna osoba, która mimo bardzo podeszłego wieku zadziwiała entuzjazmem, jasnością umysłu i hartem ducha, który z pewnością został zaprawiony w boju przez koszmar II wojny światowej.
Życzyłyśmy sobie, by dożyć takiej starości jak pani Szaflarska; starości nienaznaczonej narzekaniem na liczne dolegliwości (których na pewno nie brakowało aktorce), ale starości aktywnej, której przewodzi młody duch i jasny umysł.
